Wcielający się regularnie w wilkołaka Paul Naschy, główny animator hiszpańskiego horroru, nie
zaniedbywał również innych klasycznych figur grozy, które adaptował na rodzimy grunt. Po Draculi
(DRACULA'S GREAT LOVE) przyszła kolej na mumię. Filmy o tej tematyce są zazwyczaj nudnawe,
trudno stwierdzić z całą pewnością dlaczego. Może z powodu małej mobilności pokrytej bandażami
mumii, a może mało pomysłowego scenariusza. Tradycyjnie mumia jest ożywiana i jej pierwszym
życzeniem jest poszukiwanie towarzyszki sprzed wieków, zreinkarnowanej pod postacią jakiejś
piękności - przeważnie jest to córka profesora, który mumię wykopał.

Pod tym względem w filmie Carlosa Aureda (rzecz jasna ze scenariuszem Naschy'ego) nie ma
zaskoczeń. Ciekawe są natomiast elementy, które nie pojawiały się w kopiowanych tutaj oryginałach
Universalu i Hammera. Przede wszystkim krwiożerczość faraona, zanim zmęczeni jego
okrucieństwem poddani go nie otruli i zamumifikowali. Paul Naschy wygląda groźnie jako faraon, z
lubością przyglądający się torturom kobiet. W kolejnych partiach filmu, rozgrywających się w
wiktoriańskiej Anglii, Naschy wciela się w Assad Beya, Egipcjanina pragnącego przywrócić
Amenhotepa do życia, w czym pomaga mu piękna Helga Line (HORROR RISES FROM THE TOMB).
Mumia powraca do sił za sprawą krwi dziewic, które zbrodnicza para porywa i ukatrupia.
Powstrzymać ich może tylko skromny, chuderlawy archeolog (Jack Taylor).

Dobry, choć nie zachwycający horror, nakręcony przez entuzjastę gatunku. Odnajdziemy tu
atmosferę, piękne kobiety, sporo krwi i jedną czy dwie sceny gore, a także mumię wredną do szpiku
zabandażowanych kości, nie zasługującą więc na nasze współczucie. Nie zawsze jest to spektakl
ekscytujący, miejscami przyjdzie nam ziewnąć, ale umówmy się, że to typowa cecha filmów o tej
tematyce.